Sprzedawca Snów

   Dwa błękitne jeziora, które ktoś umieścił w urodziwej twarzy dziewczyny zamiast oczu, mąciła niepewność przemieszana ze strachem.
   - Powiedziano mi, że jesteś sprzedawcą snów.

   Mężczyzna skinął lekko głową.
   - Tak, jestem nim.
   - W takim razie z pewnością potrafisz rozwiązać mój problem. - westchnęła z ulgą.
   - Prawdopodobnie ma pani racje.
   - Prawdopodobnie?
   - Widzi pani, sny są trochę jak ludzkie życie. Mogą być dobre albo złe, ale zanim nie dobiegnie końca, nie leży w naszej możliwości właściwe ocenienie ich. Dopiero po przebudzeniu, kiedy znamy już cały to, nawet jeśli go nie pamiętamy, na podstawie uczuć jakie po sobie pozostawił możemy stwierdzić, jaki właściwie był. - sklepikarz przechadzał się powoli wzdłuż półek pełnych szklanych flakoników, w których wirowały, jakby zawieszone w próżni, różnokolorowe nici. - Kiedy sen trwa, wydaje nam się, że prawa rządzące tworem naszego umysłu są właściwe, podczas gdy często jesteśmy świadkami zdarzeń zupełnie irracjonalnych. Czasami budząc się, przypominały sobie urywki marzeń sennych i przychodzi nam do głowy pytanie: Dlaczego wtedy wydawało mi się to czymś zupełnie zwyczajnym?, zdumieni niedorzecznością naszego zachowania.
   Dziewczyna słuchała, czując w sercu dziwny niepokój.
   - To brzmi naprawdę mądrze i gdybym posiadła odpowiednie wykształcenie, z pewnością mogłabym docenić wartość tej przemowy. Jednak nie rozumiem w jaki sposób ma to odpowiedzieć na moje pytanie.
   Mężczyzna zatrzymał się przy jednym z regałów i zdjął z niego flakonik o niebieskiej zawartości, kontynuując, jakby słowa, które przed chwilą zostały wypowiedziane, były skierowane do kogoś innego.
   - Mam tutaj zarówno złe, jak i dobre sny. Wytkałem je, prując te, które kiedyś komuś zabrałem, a czasami nawet niszcząc swoje własne. Byłem wtedy jeszcze młody i nie rozumiem, jakie konsekwencje niesie za sobą manipulowanie nocnymi marzeniami. Dlatego do końca życia będę sprzedawał sny, tym którzy mnie o to poproszą.
   Nie rozumiała, co chciał jej w ten sposób przekazać, a może raczej nie chciała rozumieć.
   - Czyli pomożesz mi?
   Sklepikarz skinął głową.
   - Pomogę, bo taka jest moja rola w tej opowieści. W przeciwieństwie do ciebie, dziewczyno, nie mogę już podejmować wolnych wyborów, bo kiedyś zrobiłem coś, czego się nie zapomina. Ale ty wciąż decydujesz o tym, jak potoczy się twoja historia. - przerwał na chwilę, a jego niewyrażające żadnych uczuć oczy, przeszywały jej serce na wlot, czytając w nim, jak w otwartej księdze. - Wiesz, jest coś co odróżnia sny od ludzkiego życia. Wierzę, że nie da się zapomnieć o tym, co się uczyniło, kiedy już trafimy na tamtą stronę. Jesteś pewna, że potrzebujesz t e g o rodzaju pomocy?
   Dziewczyna milczała przez dłuższą chwilę, aż jej oczy znów stały się czyste i zniknęły z nich wszelkie ślady niepewności.
   - Tak, jestem pewna.

Dlaczego wtedy zdawało mi się to czymś zupełnie zwyczajnym?