***

  - Co robisz? - zapytał patrząc, jak jej dłoń sprawnie kreśliła grafitowe linie na kartce papieru.

  - Tworzę obrazy. - odpowiedziała, sięgając po czysty arkusz i zapisując na jego marginesie kilka słów.

   - Pokażesz mi je kiedyś? - spytał.

   Milczała.

   - Nigdy nie mówiłaś, że interesujesz się malarstwem. - dodał, kiedy ona bez słowa wsunęła obie kartki między strony notatnika.

   - Jeszcze nie jestem gotowa by to komukolwiek pokazać. Czy mógłbyś zaczekać? - właściwie powiedziała to takim tonem, że trudno było uznać to za pytanie. Mimo to, on skinął głową.

   - Poczekam tak długo, jak będzie trzeba.

***

   Siedziała na schodach przed gmachem Uniwersytetu. Na kolanach położyła notatnik. Z jego stronic wystawało mnóstwo niewielkich karteczek z zapiskami. Trzymała w dłoni kilka zdjęć wykonanych w sepii i unosiła je na zmianę do góry, przyglądając się im pod światło. Niektóre odkładała od razu, z niezadowoleniem marszcząc drobny nosek, przy innych zatrzymywała się na dłużej, jakby z wahaniem.

   - Znowu to robisz. - powiedział dosiadając się do niej. - Wiesz co o tobie mówią studenci? Dziwaczka. Wariatka. Ruda czarownica. Nie martwi cię to? 

   - Dlaczego miałoby mnie to martwić? - jej głos był delikatny i nieco śpiewny. - Jak myślisz do wyznania miłości bardziej pasują kwiaty jabłoni czy wiśni?

   Pokręcił tylko głową ze smutkiem i odszedł wciskając ręce w kieszenie płaszcza. Kochał ją. Kochał, ale ostatnio podejrzewał, że ona jednak jest szalona.

***

   Mała znajdka, którą jego rodzice przygarnęli i wychowali jak własne dziecko, pomimo tego, że była z ulicy. Planowali zaślubić ją z rodzonym synem, aby zapewnić jej dostatnie i pełne wygód życie w wyższych sferach towarzyskich. Kochał ją i przez długi czas był pewien, że ona także darzy go uczuciem. 

   Miała kilka dziwnych przyzwyczajeń, to prawda. Nigdy nie rozstawała się z notatnikiem, z nauk interesowało ją naprawdę niewiele, ale to można było wybaczyć i przejść do porządku dziennego. Jednak ostatnio to, co robiła, przechodziło wszelkie granice zachowania odpowiedniego dla jego statusu społecznego. 

   Poza tym, przecież nie może wyjść za wariatkę, to zhańbiłoby honor rodziny, a tego z pewnością nie chcieliby jego zmarli rodzice.

***

   Dyplom był przeciętny. Matematyka przeciętnie, astronomia także. O retoryce, filozofii i ortografii nie ma nawet co wspominać. Ale wychowanie społeczne i savoir vivre powyżej oczekiwań. Tak, był to zadowalający wynik dla osoby, która nie miała zamiar pracować, a jedynie brylować wśród śmietanki towarzyskiej, dla której Uniwersytet był raczej formalnością, niezbędną by mieć pewną pozycję w świecie.

   Zostawiła mu swój wykaz ocen, nawet na niego nie spojrzawszy. Odeszła szybko i pogrążyła się w cichej rozmowie z profesorem filozofii. Przez chwilę słuchał, ale posługiwali się łaciną, więc niewiele zrozumiał. 

   Jej oceny były dziwne. Wszystkie ważniejsze przedmioty ledwo zdane. Na wychowaniu społecznym nigdy się nie pojawiła, ale miała powyżej oczekiwań z retoryki, ortografii, łaciny i literatury. Pomyślał, że to bez sensu, że skupiła się na niewłaściwych przedmiotach. Ale po niej można było się tego spodziewać.

***

   Wpatrywała się w ogień tańczący na kominku. W jej kominku, w jej salonie. W jej domu, który podarował na przeprosiny. Nie wydawała się zmartwiona zerwaniem zaręczyn.

   - Ktoś o takiej pozycji jak ja, nie może poślubić dziewczyny o powszechnej opinii niepoczytalnej. Już dostatecznie kontrowersyjne były nasze zaślubiny, gdy byłaś tylko znajdką o niewiadomym pochodzeniu. Kochałem cię, naprawdę. Ale nie mogę ryzykować mojego miejsca w świecie, w społeczeństwie, dla twoich niedorzecznych kaprysów.

   - Nie pasuje do twojego świata. - odparła spokojnie - Nie szkodzi.

   Przez chwilę oboje milczeli.

   - Zanim odejdę... Czy mógłbym zobaczyć twoje obrazy? - poprosił cicho.

   Wreszcie spojrzała na niego, zamiast na płomienie.

   - Nie. - odparła, a w jej głosie dźwięczała nuta smutku, po raz pierwszy tego wieczoru. - Obawiam się, że już za późno żebyś je zrozumiał.

***

   Długo przekonywał swoją narzeczoną, by pozwoliła mu zaprosić ją na ślub. Argumentował sentymentami z dzieciństwa, że uważa ją niemal za swoją siostrę. W końcu narzeczona uległa i wysłano piękne, bogato zdobione zaproszenie prosto z drukarni.

   Kiedy nie pojawiła się ani na ślubie, ani nawet na weselu, panna młoda triumfowała.

***

   Jego żona była bardzo obytą osobą. Interesowała się szeroko pojętą sztuką, bo to zajęcie było podówczas modne. Często organizowała spotkania koneserów sztuki, na które spraszała mecenasów i swoje przyjaciółki. On dorzucał kilka znajomych, z którymi mógł miło spędzić wieczór i przechodzili do sąsiedniego pokoju grywać w karty. 

   Czasami, kiedy jakaś nowa powieść lub obraz był bardzo popularny, kupował jej w prezencie książkę lub zamawiał portret u malarza. Ostatnio pochlebne recenzję zbierała pewna filozoficzna powieść o naturze ludzkiej. Opowiadała o nieszczęśliwie zakochanej dziewczynie z niskich sfer, która bardzo chciałaby być przy swoim wybranku. Jednakże on jest ze śmietanki towarzyskiej i to się nie godzi. Mimo to, bohaterka wyznaje mu swoje uczucia. Damy uznały, że jest to niezwykle romantyczne, zakończenie szczęśliwe. Uczeni wynajdywali między wierszami prawdy na temat człowieka. Mężczyźni innych zawodów zazwyczaj nie czytali.

   Tak powieść trafiała do niemal każdego czytelnika i jego żona postanowiła koniecznie poznać nową artystkę, piszącą pod dziwnym pseudonimem. W lokalnej bibliotece miało odbyć się spotkanie autorskie. Wybrał się razem z żoną, nie godziło się by kobieta chodziła sama wieczorami.

   Chociaż nie widział jej od dobrych dziesięciu lat, nie zapomniał sposobu w jaki mówiła, zakładała za ucho pasmo rudych loków. Była piękna, piękniejsza niż kiedykolwiek i nie spojrzała ku niemu nawet raz, podczas całego spotkania.

***

   Kiedy skończył czytać, książka upadła z głuchym stukotem na podłogę.

   - Kochała mnie. - powiedział cicho. - Nie wiedziała, jak to powiedzieć, ale mnie kochała. Ona pisała to dla mnie. Kochała mnie.

***

   Płakała leżąc na łóżku z masywnego drewna. Teraz była bogata, miała pozycje społeczną, nawet nie musiała wychodzić za mąż. Ale co z tego, skoro jeden rzut oka na jego twarz i ogarniał ją nieopisany smutek? 

   Płakała po raz pierwszy w życiu, po raz pierwszy uzewnętrzniała swoje emocje. 

***

   Autorka popularnej powieści nigdy więcej nie pokazała się publicznie. Nie napisała żadnej innej książki, nikt więcej o niej nie słyszał. Wypłakała swoje uczucia, nie musiała już ich wypisywać. 

   I nie wypisywała. Szkoda tylko, że nie wiedziała, że pewien arystokrata aż do swojej śmierci kazał szukać jej książek we wszystkich księgarniach. Nie wiedziała, jak wielki niepokój odczuwał, kiedy nie mówiono o niej ani słowa na salonach, kiedy jej sława szybko przeminęła.

   Ale nawet gdyby wiedziała, to i tak niewiele by zmieniło. Po prostu było już za późno, by jej obrazy, nawet jeśli do niego dotarły, mogły cokolwiek zmienić w tej historii.